Levensloop huisarts Clementine Römer *1923 † 2007

Gepubliceerd op: 29-12-2007 | Gewijzigd op: 11-02-2013
Inhoud
1. Levensloop
2. Neventaken
3. Huisarts dr. Clementine Römer overleden 27 december 2007
4. Neerslag van ORVA-interview dd. januari 1984
-------------------------------------------------------------------------------------------

1. Levensloop dr. Clementine Römer
-Geboren Utrecht 15 juli 1923 dochter van twee kandidaat- notarissen
-Eerste schooldag op de r.k. meisjesschool van de zusters van O.L. Vrouw in de Utrechtse Pallaesstraat
-Eerste keer logeren bij 'Tante' Anneke van der Bruggen-Nederveen [zij was de vriendin van moeder Römer.
De Van der Bruggens hadden een garage aan de Havensingel Het nog bestaande, maar vervallen- pand staat meer bekend als sociëteit De Sting.
Uit het huwelijk van de hertrouwde Van der Bruggen met Anneke Nederveen, is Annemarie van der Bruggen geboren [5 december 1922]. Annemarie zou later de vrouw van de nog levende prof. Jos Coopmans worden.

dr.Clementine Römer in haar spreekkamer aan de Limietlaan.

foto © 1955.

Op vakantie in Den Bosch krijgt Clementine telefoon van haar vader uit Utrecht, dat zij een broertje Hubertus] heeft gekregen [ 25 mei 1931]. Maar Clementine had nog nooit een telefoon gezien en komt niet aan de telefoon. Hubertus werd haar petekind.
-Clementine was een goede en ijverige leerling. Vaak was ze de eerste of tweede van de klas. Handwerken vol lof, maar handtekenen een klein zesje. Voor het bezoek aan de schoolmissen haalt ze een O.

-Vier maanden na de benoeming van vader als notaris in Baarn verhuist het gezin [19 april 1933] naar Baarn, waar Clementine naar de vijfde klas gaat van de r.k. St. Bonifaciusschool [Uitgebreid Lager Onderwijs] gaat. Omdat de school onvoldoende opleidt voor de middelbare school krijgt ze bijlessen.
-Dan volgt de toelating tot het Baarns lyceum. [Onvoldoende voor aardrijkskunde]. Het is een neutrale school'. Maar Clementine krijgt vrijstelling van de bijbellessen van de rector.
Dat aspect 'neutraal' leidt tot verontwaardiging van de pastoor die bij vader [overigens diep gelovig katholiek] protesteert. Het geschil eindigt voor de 12 -jarige in extra godsdienstlessen van de pastoor.
-Na de 2e klas kiest Clementine voor het gymnasium en na de vierde voor de Bètakant.

vakantiereisje verpest door de oorlog
-Op de dag dat er een schoolreisje staat gepland met een speciale Dieseltrein- 10 mei 1940 - breekt de oorlog uit.
Om 6 uur 's morgens wordt onder meer Baarn opgeschrikt door vliegtuigverkeer. In het dagboek staat: 'Nederland wordt aangevallen door de Duitsers. De hoop dat ons land neutraal zou blijven ging in rook op.'
Baarn wordt geëvacueerd. Pa is wijkhoofd.
-Het gezin vertrekt op 11 mei 1940. De familie, inclusief twee dienstmeisjes, komt terecht in een vrijstaand huis aan de Crailoseweg te Huizen [N.-H.] van een mijnheer wiens vrouw in een tehuis verblijft. Maar de man [een theeproever] vertrekt de volgende dag al naar zijn kantoor in Amsterdam.

	dr. Römer bij haar 70ste verjaardag op 15 juli 1993.

Medicijnen studie
-Op 15 mei keert het gezin -na de capitulatie van Nederland terug naar het [in tact gebleven] huis.
-juli 1941 Clementine slaagt voor het eindexamen Bèta, zonder één onvoldoende. Clementine mag in de serre van hun huis een borrel geven voor haar klasgenoten bij wie ze erg geliefd is. Een dag later wordt zij door haar ouders meegenomen voor een dineetje bij Dikker & Thijs in Amsterdam. Daar vertelt zij hen dat ze medicijnen wil gaan studeren. Die keuze slaat bij vader erg goed aan, want destijds had hij zelf graag die studie gedaan. Door de beperkte financiële omstandigheden van zijn ouders moest hij voor een kortere studie kiezen. Vader was trots op zijn oudste dochter. Hij raadt haar aan voor Amsterdam [na Maastricht de tweede stad van het land] te kiezen.
-1 september 1941 Clementine schrijft zich in bij de Gemeente Universiteit en wordt lid van de r.k.studentenvereniging Sanctus Thomas Acquinas. en sluit zich aan bij de meisjesclub Narcis. Ze is ook erg geliefd bij de jongens.

Loyaliteitsverklaring geweigerd/ UvA dicht
-Professoren en studenten dienen na de bezetting van de Duitsers een Loyaliteitsverklaring te ondertekenen. Bij weigering volgt oppakken. De universiteit gaat op slot. De mannen zoeken een onderduikadres.
-Clementine en inmiddels ook haar aldaar studerende [notariaat] zus Mia keren terug naar huis. Clementine gaat vrijwilligers werk doen in het ziekenhuis in Baarn.
-Op 2 januari 1945 vertrekt Clementine met Ans Gelens op de fiets naar Meppel. Ans is de nieuwe hulp, een huishoudkundige met diploma's, die de dienstmeisjes vervangt. De tocht heeft ook als doel te gaan foerageren.
Op het notariskantoor is practisch niets te doen. Toch houdt vader Römer het voltallige personeel aan.
-Door erfenis van een vaders nichten uit Nijmegen, die wij 'tante Alwien' noemden, kan het gezin nog rond komen.
-5 mei 1945 bevrijding door de Canadezen, het gezin -speciaal de 56-jarige vader - is mager geworden.
-oktober 1945 Clementine en Mia beginnen weer aan hun studie medicijnen, resp. notariaat. Clementine haalt haar kandidaats en doctoraal en begint co-schappen in Amsterdam en Tilburg [tbv kindergeneeskunde].

Beëdiging als arts
-28 februari 1951 Clementine behaalt haar semi-artsexamen en op 4 juni 1952 haar artsexamen aan de faculteit van geneeskunde van de UvA. Nadat zij meteen erop tot arts wordt beëdigd schrijft zij zich in bij een uitzendbureau voor free-lancehuisartsen.
-Er volgen inval en waarneem perioden in Meppel en praktijken in Amsterdam, Oirschot, Schayk, Steijn en Sittard. Ook de ervaring met bevallingen aan huis vindt zij enorm interessant.
-Daarop volgt een aanstelling bij professor Bouwdijk Bastiaanse, bij wie ze zich bekwaamt in verloskunde.

Eerste vrouwelijke huisarts niet gewenst
-De oriëntatie voor een huisartsenpraktijk in Brabant begint. In die katholieke provincie ervaart de vrouwelijke huisarts
veel tegenstand en weinig begrip, noch medewerking.
-In Den Bosch kent zij via vriendin Annemarie de familie Coopmans, die haar daarbij helpt. Jos adviseert haar te letten op nieuwbouwwijken, waar veel jonge gezinnen wonen en stuurt aan op de buurt Zuid. Maar Clementine verkrijgt ook in Den Bosch weinig medewerking voor huisvesting. Het duurt al met al een jaar, voordat zij een woonvergunning ontvangt. -Uiteindelijk kwam er een flat vrij aan de Limietlaan 19, waar zij een praktijk annex spreekkamer aan huis inricht. -Achter het raam van de woonkamer plakt ze een biljet: Clementine B.M. Römer arts spreekuur 8.30-9.30 en 13-14. Het begin verloopt moeizaam. De eerste tijd komen er alleen maar mannen naar de praktijk.
-Clementine doet de praktijk in de nieuwbouwwijk per fiets. Pas na enkele jaren koopt ze een tweede hands VW-kever.
-1 september 1955 Om enige bekendheid te krijgen gaat ze EHBO-lessen geven. Ze wordt aangesteld tot lerares aan de r.k. Huishoud- en Industrieschool 'Mater Amabilis' [1955-1965] bij de zusters van de Mariënburg. Clementine wordt lid van een tennisclub.
-Haar zus Mia, met wie ze in Amsterdam gestudeerd heeft, wordt -miv 1 augustus 1959- op 33- jarige leeftijd de jongste vrouwelijke notaris.
-Vader gaat, ivm het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd van 70 jaar, met pensioen. Het echtpaar verhuist naar Bussum. Het ouderlijk huis in Baarn wordt afgebroken en de locatie verandert in een AH supermarkt.
-25 oktober 1961 Vader Römer overlijdt aan longkanker. Clementine heeft hem een weekje op zijn sterfbed begeleidt.
-1 september 1962 Aanstelling tot docente aan de Katholieke Akademie voor Lichamelijke Opvoeding in Tilburg.

-Door herniaverschijnselen stopt ze met tennissen. Ze wordt lid van 'De Kikvorschen' en toont zich een enthousiast carnavalvierder. De praktijk doet ze in die drie dagen in boerenkiel.
Mede dankzij die instelling wordt zij een bekend Bosch figuur.
-De praktijk groeit. Doordat ze graag bevallingen verricht wint ze het vertrouwen van de patiënten. Op huisbezoek geeft ze aan vrouwen adviezen over handwerken en juridische kwesties.
-1 oktober 1963 Huisarts Römer neemt de praktijk over van dr J. B. M. van Dijk uit de Van Tuldenstraat 17.

De huisarts is bij dag en ontij in de weer. Ook 's nachts staat ze voor haar patiënten klaar. Steeds positief en opgeruimd gaat zij naar de ongerust geworden patiënten.
Inmiddels is er een praktijk assistente in dienst genomen, ze heeft een mobilofoon aangeschaft en de VW heeft plaats gemaakt voor een luxere auto.

Dr. Römer wordt opgenomen in de weekeind waarnemingsdiensten waaruit blijkt dat de collega's haar zijn gaan waarderen. De zaterdagmorgen staat gereserveerd om de ziekenhuizen te bezoeken waar patiënten van haar [kunnen] liggen. Het weekeind geeft ook ruimte voor het bijhouden van de administratie, waartoe ook het zorgvuldig volgen hoort van verjaardagen en jubilea.
Twee maal per jaar voorjaarsvakantie en nog een keer in de zomer, buiten de schoolvakantie [ivm collega's met kinderen] gaat Clementine met zus Mia op vakantie. Later - na 1964- gaat ook ma Römer mee. Zij neemt het verzorgen van de reisverslagen over.

Op de Hekellaan wordt het perceel 32 aangekocht, waar zij al vanaf 1 augustus 1964 praktijk voerde. Op de eerste etage bevindt zich de wachtkamer, de spreekkamer en een kamer voor de assistente.

Mevrouw Römer is volledig opgenomen in de Bossche huisartsenwereld. Ze neemt zitting in het comité dat het jaarlijks diner organiseert.

Zus Mia koopt een zomerhuisje in het park Vinkeloord in Nuland, waarmee Mia tevens voor ogen heeft om er in de weekeinds - ter ontspanning - zus Clementine te logeren te vragen.

20 jaar huisarts.
Op het feest bij gelegenheid van 20 jaar huisarts 10 juni 1972 geeft Clementine een party aan huis. In haar dagboek schrijft ze dat er 12 liter sherry kapitein werd gemaakt
Clementine neemt afscheid van de zusters van de school in de Postelstraat die school zou daarna spoedig worden afgebroken.
Na een klein ongelukje op vakantie in Edinbourough 16 augustus 1975, waar ma Romer haar heup breekt volgt kort erop nog een hersenbloeding waardoor ze wordt opgenomen in een verpleeghuis in Laren. Ma Romer overlijdt op 15 januari 1976. Clementine, de oudste van het gezin, neemt haar plaats in. Mede door haar blijft de familieband behouden.

In het Bossche ziekenhuis woont huisarts Römer haar eerste besnijdenis bij van M.Z. .

25 jaar huisarts
Er is een 'comité' opgericht om het zilveren jubileum van huisarts Römer [1 augustus 1980] te gaan vieren. Notaris Van Niekerk stelt zijn bankrekening open voor het jubileumgeschenk.
Op 20 september 1980 is er in De Meent een receptie. Van het bedrag van Hfl. 4.300 koopt Clementine een fauteuil met een poef. Van Niekerk overhandigt haar een overzicht van namen van 144 gulle gevers.
Van de collegae ontvangt zij een stereo-installatie.
Volgens een verslag van 'de krant' op 22 september 1980, stond er een file van wachtende relaties en patiënten tot op de Zuiderparkweg. Boven het artikel stond: 'Veel belangstelling receptie dr. Römer'.

Clementine beëindigt haar praktijk vanwege het bereiken van de leeftijd van 60 jaar, een moment waarop ze niet meer verzekerd was tegen beroepsaansprakelijkheid. De eerste keuze die ze maakte bij haar opvolging was uiteraard een vrouw, maar die ging niet door omdat de kandidate geen financiering kon rondkrijgen. Haar werd meegedeeld dat een vrouw risico's zou oplopen door het krijgen van kinderen, waaronder de praktijk wellicht zou lijden.
Daarop meldden zich een man en een vrouw, het echtpaar Schretlen.
Per 1 januari 1984 draagt Clementine de praktijk met de woning op Hekellaan 32 over aan Ignace en diens vrouw Mia.
De Schretlens hadden het in het begin niet gemakkelijk omdat dr. Römer met haar nachtdiensten, de patiënten had verwend. Schretlen voert een afspraak spreekuur in, avond waarneming en beperkte nachtdiensten.

Clementine gaat op Herven 35 wonen, een hoekhuis dat ze had gekocht.
Een abonnement op het Brabants Orkest en een inschrijving als bridger, zijn een van de eerste dingen die zij onderneemt. Maar verder wil ze de eerste twee maanden rust houden. [zie ORVA-interview].

2. Neventaken
Römer was, naast huisarts, ook nog lerares aan de r.k. Huishoud- en Industrieschool 'Mater Amabilis' [1955-1965] van de zusters Mariënburg en vanaf 1 september 1962 tot 1 september 1967 docent aan de katholieke Academie voor Lichamelijke Opvoeding in [Leergangen in Tilburg].

3. Huisarts dr. Clementine Römer overleden 27 december 2007
Donderdag 28 december 2007 is, na complicaties bij een operatie, huisarts Clementine Römer op 84-jarige leeftijd in het GZG overleden.
De in Utrecht [*15 juli 1923] geboren mevrouw Römer was in de stad de eerste vrouwelijke huisarts. Zij begon in juli 1955 in een gewoon flatje aan de Limietlaan 19 haar praktijk. 'Gewoon,' want eenvoud en dienstbaar was haar lijfspreuk.

Clementine Römer, eerste vrouwelijke huisarts in Den Bosch.
*Utrecht, 15 juli 1923 † Den Bosch, 27 december 2007.

Begrepen collega's uit de jaren 50 al niet hoe 'dat meisje zo'n drukke praktijk aan kon', haar opvolgers [het echtpaar Schretlen], dat vanaf augustus 1964 op Hekellaan 32 zat, kon niet bevatten dat dokter Römer dat werk heeft aangekund. Met 'dat' duidden zij op de continue dag-en nachtdiensten, die zij in haar eentje draaide en daar tussendoor ook nog de voorkomende bevallingen deed. De collega's vonden dat dr. Römer haar patiënten te veel
verwend had.
Dokter Römer, die na het Baarns lyceum [gymnasium] studeerde aan de Universiteit van Amsterdam, had als oudste van een groot gezin, van wie vader notaris en moeder kandidaat-notaris was, de verantwoordelijkheid over 12 broers en zussen.
Desondanks mocht zij medicijnen gaan studeren omdat vader die studie in zijn jonge jaren, vanwege beperkte financiële omstandigheden, moest laten schieten. Vader Arthur Römer vond het leuk dat zijn oudste dochter zijn interesse voor medicijnen had overgenomen.
Na haar pensioen gaat - de bridgeliefhebster - meer deelnemen aan het Bossche sociale leven. Ze nam zitting in een kerkelijke commissie [St.Jan], werd lid van de Sociëteit Amicitia /De Zwarte Arend en lid van het Tuchtcollege van huisartsen.

Mevrouw Römer, die een bijzondere devotie had voor de Zoete Moeder, wordt maandag 31 december 2007, na een requiemmis in de H. Hartenkerk aan de Graafseweg [11.30 uur] op kerkhof Groenendaal begraven.
In Motel Vught vindt na afloop de condoleance plaats.

Mevrouw Römer werd, na het slagen voor haar arts-examen aan de faculteit geneeskunde van de UvA direct als arts beëdigd.
Zij begint als invalster voor een zieke huisarts in Emmen en gaat als freelance huisarts [ingeschreven bij uitzendbureau voor huisartsen] praktijken waarnemen in: o.a. Amsterdam,Steyn, Sittard, Schaik en Oirschot. Ook bekwaamt zij zich bij professor Bouwdijk Bastiaanse in Amsterdam in de verloskunde.
Via de Bossche familie Coopmans komt zij -mede door een gebrek aan vrouwelijke huisartsen in Brabant - aan een praktijk in Den Bosch.
--------------------------------
4. Neerslag van interview voor ORVA [ januari 1984]
Clementine Römer huisarts in ruste, hoewel, zo begint de interviewer die naar haar afkomst vraagt.
'Vader komt uit Maastricht en moeder uit Zeeland. Ik herken iets in mezelf van 't Zuidelijke en iets van dat gereserveerde en dat doordouwen van de Zeeuwen.
In Utrecht heb ik tien jaar gewoond en ben toen met mijn ouders en het gezin naar Baarn verhuisd. Daar heb ik mijn schooljeugd doorgebracht. Op mijn achttiende ben ik voor studie naar Amsterdam verhuisd, ben er op kamers gegaan en heb er medicijnen gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. [Zie hierboven voor verloop en details]
Ik ben de oudste van 13 kinderen, maar niemand van hen is in de medische sfeer terecht gekomen. Ze zijn bijna allemaal naar de kant van mijn ouders gegaan, een beetje in de notariële sfeer.

Het beroep van huisarts
Het mooie van het vak van huisarts is dat je altijd welkom bent. Je komt altijd om hulp te bieden. Dat is iets verschrikkelijk fijns. Soms wordt het advies gewaardeerd. Als je bij hen de deur uit gaat, weet je dat ze zich gesteund voelen. Dat ze de dingen niet meer alleen hoeven te dragen.
Het allernaarste vond ik altijd sterfgevallen met kinderen. Dat is iets dat dagen bij je blijft doorwerken. Dat is het meest trieste want ik vind een dood van een kind nog het meest onnatuurlijke van het leven.

Emoties
Ja, in het begin was het wel moeilijk. Ik was alleen, de stoelen praten niet. Je kunt je problemen niet met een ander delen omdat je het beroepsgeheim hebt.
De interviewer vraagt haar hoe ze dan haar emoties af reageert, bijv. door middel van hobby's?
Ja nou het huishouden moest ik er ook bij doen. Meestal ging ik dan maar wat afwassen of iets dergelijks. Maar als je wat verder in je jaren in de praktijk bent gevorderd, is het ook wat drukker geworden. Natuurlijk bemerken de mensen het wel
aan de stemming. Dat eigenlijk de emoties vanzelf weggaan.

Interviewer: Is het zo dat in uw tijd de huisarts door de centrale doktersdienst niet meer 's nachts gebeld werd?
Nee, dat is niet zo. Je kunt je door een ander laten waarnemen, maar over het algemeen startte bij mij om 00.00 uur de eigen dienst. Eigenlijk kon je dus iedere nacht gebeld worden. Dat is me zelfs in de laatste drie weken nog overkomen.

Interviewer: Is dat vaak echt nodig..?
Jawel, het zijn vaak mensen die in angst zitten. Maar meestal is het niet zo'n groot medisch probleem. Het zijn vaak patiënten met kinderen die in angst verkeren. En als ik weer thuis kom, dan slaap ik meestal ook direct weer in.
Interviewer: Is de verhouding dokter -patiënt anders geworden?
Ik dacht het niet. Ze durven misschien iets meer te zeggen. Vroeger was het iemand die er echt boven stond. Je hebt een wat meer kameraadschappelijke verhouding gekregen. Ik dacht dus eigenlijk dat er niet veel veranderd is. Zeker niet als de patient ernstig ziek is.
Interviewer: Er zijn mensen die op maandag de dokter zien om een paar dagen verlof te legaliseren..? Wat doet u daarmee?
Dat zie je snel. Maar dat komt toch niet verschrikkelijk vaak voor hoor. Als het niet te vaak gebeurt dan honoreer ik dat, in zoverre. Dan zeg ik: Luister eens, donderdag kun je beslist weer werken, dat moet niet een hele week worden.
Je hebt het wel door. De mensen vragen dan een recept om daarmee de controlerend arts te overtuigen dat ze wat 'hebben.' Die arts ziet ook wel dat het niet om een ernstig geval gaat. Dus zo spelen we dit een beetje door..
Interviewer: Wat waren in de afgelopen 28 jaar voor u de meest belangrijke jaren?
Ik dacht dat iedere dag belangrijk was. Ik ben iedere dag met plezier begonnen. Nee dat kun je niet zeggen zo.. Ik ben met enthousiasme begonnen. Ik had in die tijd weinig patienten. Dat zou ik niet graag willen over doen, maar ik heb van alle jaren toch wel plezier gehad. Iedere dag was er één.
Interviewer: U heeft eens gezegd naar een specifiek vrouwelijke opvolger te zoeken. Ja, toen ik hier kwam bleek dat in Brabant overal geen plaats te zijn voor een vrouwelijke arts. Ik heb het overal geïnformeerd, in Tilburg, Breda, Eindhoven of Den Bosch, overal heb ik gezocht. Terwijl ik vond dat een vrouwelijke arts in elke grote stad moest zitten. In een dorp raak je in zo'n eenmanspositie gauw achterop. Je moet kontakt houden met je collega's. Uiteindelijk heb ik geprobeerd in Den Bosch te komen. Dat heeft nog veel moeilijkheden gegeven. Eerstens kreeg ik geen huisvesting. Daar heb ik ongeveer anderhalf jaar op moeten wachten voordat er een vergunning werd gehonoreerd. Ja en toen dat eenmaal rond was kwamen ze langs mijn huis lopen met een blik, zo van: Wat is dat voor een gek mens, een ongetrouwde juffrouw, die zo maar huisarts wordt.
Maar ik ben wethouder Kuijpers nog dankbaar dat hij mij gesteund heeft.
Het was dankzij het aandringen van diens vrouw die zei: 'Jullie mannen zullen wel zeggen, wat moeten we met een vrouw als dokter..? Maar wij vrouwen vinden het toch wel prettig met een vrouwelijke huisarts te kunnen praten.
Mevrouw Kuijpers werd dan ook mijn eerste patiënt.
Zieke huisarts
Interviewer; 'Bestaat er niet het gevaar dat een huisarts die bij zoveel wisselende mensen komt een [besmettelijke] ziekte opdoet ?
Ik denk het niet. Je hebt maar even kontakt. Bovendien is het menselijk lichaam zodanig ingesteld dat het vanzelf afweerstoffen maakt, waardoor je dus minder gauw ziek wordt.
Kijk, je kunt natuurlijk een hartinfarct krijgen maar een longontsteking of een griep komt minder voor. Belangrijk is wel dat je je conditie op peil houdt en aan een behoorlijke nachtrust toekomt.

Interviewer: Stel dat u toch ziek wordt, gaat u dan zelf een beetje prutsen of raadpleegt u een collega?
Ik moet zeggen dat ik daar niet veel ervaring mee heb. Want ik ben in al die jaren geloof ik maar een week ziek geweest. Je kunt altijd zelf bepaalde feiten bekijken. Daarvoor schiet ik niet naar een andere huisarts. Maar is het wel nodig, dan ga ik naar een specialist met wie ik een afspraak maak. Maar ben ik echt ziek en moet ik het bed houden, dan laat ik, denk ik wel een huisarts komen. Hij of zij is toch degene die een meest algemene indruk heeft.
Stoppen op je 60ste : De hoofdreden om te stoppen..?, vraagt de interviewer
Toen ik begon kon je je als vrouw maar tot je 60ste verzekeren, een man tot zijn 65ste. Toen ik in juli 1983 zestig werd was ik niet meer verzekerd. Dat was een van de aspecten. Verder heb ik indertijd moeten kiezen. Er was geen pensioen voor huisartsen. Bij de invoering van dat pensioen kon je kiezen: of op je 60ste of als je 65 jaar werd te stoppen. Mijn broer adviseerde mij te stoppen zodra ik 60 zou worden. Dan ben je nog vitaal en kun je nog een heleboel dingen doen,' zei hij.
Dus die 60 jaar betekende voor mij een mijlpaal.
Ik heb er een half jaar over gedaan om te zoeken wat verder te gaan doen. Ik wilde zeker 2 maanden rust om te betijen. Bovendien wilde ik mijn opvolgers de tijd gunnen om aan de nieuwe praktijk te kunnen wennen en in die periode wilde ik voor hen beschikbaar blijven. Wat ik eigenlijk ga doen moet ik zeggen dat ik dat nog niet weet.
Ik was al aan het solliciteren want ik wil het liefst iets medisch gaan doen en voor de rest ga ik genieten van mijn huis.
Ik kan eindelijk mensen thuis ontvangen zonder dat we gestoord worden door een telefonische oproep of zo.
Als je als man en vrouw woont dan heb je iemand die -als je weggeroepen wordt- de gasten nog kan bezig houden. Maar ik ben alleen en dan moet ik zeggen: 'Zal ik de tv even aanzetten.' Maar je weet niet hoe lang je weg zult blijven.

Ja en mijn uitgebreide familie kan komen logeren. Maar je kunt niet altijd alleen maar thuis zijn. Er zullen best mogelijkheden komen.
Interviewer en dr. Römer wensen elkaar het beste en een goede gezondheid !

Terug naar boven