Neerslag Bewonersverhalen Deutersestraat Comm. Bestuurszaken

Printerversie

Gepubliceerd op: 17-04-2014 | Gewijzigd op: 17-04-2014
Kampbewoners Deutersestraat doen op 17 april 2014
in commissie Bestuurszaken aangrijpend verslag van inval van vorig jaar.

Over de inval door politie, Justitie, Fiod en defensie op 31 oktober 2013
is al veel commotie ontstaan. Niet in het minste door de bewoners zelf die er openlijk hun beklag over deden in De Bossche Omroep [dd. 12 januari 2014]. Maar die ontsteltenis daarover is nog niet geluwd.
Mede op instigatie van de 90-jarige Tom de Booij, over wie op deze site uitgebreid kond werd gedaan ivm zijn acties tegen de overheid, kregen de bewoners vanavond 17 april 2014, voorafgaand aan de Commissie Bestuurszaken een half uurtje de gelegenheid om nog eens gedetailleerd hun verhaal te doen.

Herinneringen aan concentratiekamp Auschwitz, die ook zigeuners niet hebben gespaard en opgelopen trauma’s door hardhandig optreden van politie [Nazi’s] en militairen, waren niet van de lucht. Elk van hen heeft wel iets aangrijpend meegemaakt die 31ste oktober vorig jaar.
Ondanks de publiciteit daarover het beklag van Tom de Booij volgen er tot nu toe alleen verzachtende en excuserende woorden over dit optreden zowel van burgemeester Rombouts als van de officier van Justitie. Ook verschuilen instanties zich achter andermans verantwoordelijkheid.

Onderaan staat een toelichting van de belangenbehartiger Tom de Booij welke acties hij heeft ondernomen en welke brieven hij zo al heeft geschreven.

Volgorden van sprekers
1.Tom de Booij
2. Popke Brummer
3. Gerrit Brummer   door mevrouw Brummer -Offenberg
4. Antje Brummer-Offenberg 
5. Sophia Brummer
6. Gerrit Brummer 
7. Betheline Burg-Brummer  door moeder van Betheline
8. Sjenieke Resmann
9.  zoon van Sjenieke : Hannes Brummer 13 jaar
10. Nelie Brummer door Tomde Booij
11. Anita Maas  de echtgenote van Nelie, door Tom de Booij
12. Pauli Burg,  afwezig ivm operatie.
13. Riek Verhoeven  60 jaar
14. Hannes Brummer,  62 jaar 
15 Tom de Booij
---------------------------------------------------------------------------------
Tom de Booij leidt de inspraak in, maar zijn aandeel staat onderaan dit artikel.
Deze belangenbehartiger van de bewoners eindig zijn inleiding met het onthutsende verhaal van Sophia Brummer, bewoonster van de Deutersestraat gedateerd november 2013, over twee wijkwerkers.

Belangenbehartiger van de bewoners Tom de Booij. foto © paul kriele,17 april 2014.

Sophia Brummer
“Kort na de inval zijn wijkwerkers A. Stevens en D. Coense bij me geweest. Ik heb beide binnen gelaten . De heer Stevens begon gelijk een soort "verhoor" over waarom er geen foto's van de heer des huizes in de hal hingen. Ik antwoordde dat ik niet getrouwd ben en niet samen woonde… waar opdat hij antwoordde: raar dat mijn vriend me koffie inschonk. Omdat ik hevig geëmotioneerd van alles was, drong deze rare opmerking niet zo goed tot mij door. Ik had sterk het gevoel dat hij mij aan het ondervragen was en aan het beschuldigen tijdens mijn verhaal over wat er gebeurd is 31 oktober. Ook drong hij er op aan dat ik de huisarts en psycholoog , die ik zelf ingeschakeld had, weg moest sturen met zijn geitenwollen sokken en pillengevers .Zij kon beter met hem praten. Mevrouw Coense zei niet veel, ik voelde me niet prettig na dit gesprek en heb gevraagd of ze weg wilde gaan. Nadat ze vertrokken waren, heb ik mijn huisarts hier over gesproken en die zei dat ik van zulke messen met die uitlatingen geen hulp zou krijgen. Na een dag of 2 stonden ze weer ongevraagd bij mij voor de deur. Het eerste wat Stevens zei was: ‘ oh je haar is gedaan en je hebt mascara op, dus gaat het goed met je!” Daarop heb ik gezegd dat ik het niet op prijs stelde dat ze zo voor mijn deur staan met hun oordeel al klaar en dat ik van mijn arts en advocaat niet meer met deze meneer mocht praten. Ik werd erg bang van zijn manier van benaderen ,waarbij hij de “vriendschap” wilde afdwingen. Ik heb daarna van niemand meer gehoord over hulp.
Pas 13 februari 2014 is een wijkagent gekomen bij de bewoners met een visitekaartje van de nazorg instantie Juvans.
Het is al duidelijk gebleken dat de overheid beseft, dat hier buitensporig geweld is toegepast. Het is dan ook niet meer dan redelijk om van de overheid te verlangen:. Herstel van geestelijke schade aangedaan tijdens en na de inval aan de bewoners van de woonwagenlocatie Deutersestraat, voor zover als mogelijk. Door de geestelijke schade is ieder persoon veranderd. Dit wordt door hen nooit meer vergeten. Dit is niet meer goed te maken en vooral voor de kinderen niet. De materiële onterechte schade vergoeden en de in beslag genomen boedel retourneren. Dat in de toekomst rekening gehouden wordt met de mensenrechten. Geen baby in een cel en geen glassplinters in zijn knuffelbeertjes ”DIT MAG NOOIT MEER GEBEUREN”.
Te Uwer informatie geef ik U hierbij een afschrift van mijn brief aan het college van B en W betreffende de inval van de woonwagenlocatie Deutersestraat van 31 oktober 2013.
Ik dank U voor uw aandacht

De eerste groep sprekers met vooraan Tom de Booij en daarachter de Brummers onder wie Popke  en mevrouw Brummer-Offenberg. foto © paul kriele, 17 april 2014.

2. Popke Brummer
Brief van Popke Brummer aan de belastingdienst “Oost Brabant” van 3 februari 2014

In verband met de renovatie van het woonwagencentrum’’De moerputten’’aan de Vlijmenseweg, werden de bewoners (rond 2000) uitgenodigd voor een gesprek met de belastingdienst, met name door de heren M.W.E. van Doorn en H.B.M. van de Westelaken.
De bedoeling hiervoor was: De personen die hun inkomen en omzet in het Buitenland genoten en tevens de personen die nog nooit aangifte formulieren van de Nederlandse belastingdienst hadden ontvangen, te bewegen om in Nederland aangifte te doen van inkomen en vermogen. Betreffende personen beschikken over Buitenlandse ventvergunningen, (waaronder voor Duitsland, België, Zwitserland, Polen, Tsjechië enz. enz. )
De heren Van Doorn en Van de Westelaken, deden het voorstel om de aangifte in het Buitenland stop te zetten en dat voortaan in Nederland te doen, omdat het dan veel makkelijker was voor betreffende personen.De belastingdienst zou dan een gunstig tarief berekenen voor het totale vermogen, ook voor vermogen dat nog nooit opgegeven was. Voor dat aanlokkelijk aanbod, hebben tientallen personen een overeenkomst gesloten met de belastingdienst, middels de zogenoemde Vaststellingsovereenkomst , welke ondertekend zijn door de overeenkomstnemers en de heren van de belastingdienst, met name… M.W.E.van Doorn,… H.B.M.van de Westelaken en M.A.van Schijndel.
Het tarief dat betaald is, varieerde van 10 tot 12 % , ongeacht hele grote bedragen aan vermogen.
Opmerkelijk was, toen de kwestie’’Vinkenslag’’ Maastricht speelde, met de zogenoemde 3% regeling, werd de Vaststellingsovereenkomst stopgezet in Den Bosch.
Er werd medegedeeld door een van de heren van de belastingdienst, dat er Kamervragen gesteld waren over de kwestie ’’Vinkenslag’’.
Men wilde nog wel een Vaststellingsovereenkomst sluiten, maar dan tegen het normale tarief van 50 %. Later…, toen de kwestie ’’Vinkenslag’’ doodgebloed was, heeft de belastingdienst de 10% -regeling weer opgepakt en wel tot in het jaar 2013.
Nu…! de verschrikkelijke agressieve en gewapende inval van 31 oktober 2013 op de Deutersestraat: Dit optreden had meer het karakter van een gewapende roofoverval met gijzeling van alle bewoners(incl. kinderen) en meenemen van bezittingen, geld, goederen, schilderijen, privéverzamelingen porselein, privéauto’s. Ook zijn er caravans, waarin men 10 maanden per jaar in woont (in het buitenland) om daar zijn inkomen te verdienen meegenomen. Er is wit geld en privéverzamelingen in beslaggenomen dat jaarlijks via de belastingaangifte in Box3 vermeld is.
Gelijke behandeling…? Hier is dus onomstotelijk en aantoonbaar, met twee maten gemeten door de belastingdienst. In plaats dat de bewoners van de Deutersestraat ook uitgenodigd werden door de heren van de belasting voor een vriendelijk gesprek onder een kopje koffie, om zo tot een overeenkomst te komen, kregen zij deze vernederende inval en beschuldiging van witwassen.
De belastingdienst heeft daarmee boter op zijn hoofd…! Zij hebben ettelijke miljoenen witgemaakt, middels de bovengenoemde Vaststellingsovereenkomsten met bewoners van de andere woonwagencentra’s. En.., daar zijn geen auto’s, caravans, geld en goederen in beslaggenomen. Wat is dit allemaal…? Ongelooflijk…!


Bijlage : Brief van P.Brummer dd. 18 november 2013 aan Belastingdienst over de ongepaste inbeslagnames tijdens inval 31 oktober 2013)

Aan de belastingdienst ’’Oost Brabant’’
Onderwerp: Inval per 31 Oktober 2013. De tenlastelegging ; witwassen.
Met de massale en zeer agressieve en opgeblazen inval op het woonwagentra op de Deutersestraat, is er geld en goederen in beslag genomen van Machiel Brummer (13-02-1937) Deutersestraat 26 en van Gerardus Antonius Brummer (09-05-1941) Deutersestraat 20. Dit zijn bejaarde mensen van bijna 77 en 73 jaar, die niet meer werken en een A.O.W. uitkering genieten.Bovendien, is Machiel gehandicapt waardoor hij niet meer zelfstandig kan lopen. Hij ligt al 2 jaar in het ziekenhuis.Bovenvermelde personen hebben ieder jaar hun vermogen vermeld in BOX 3 van de belastingaangifte.De heren M.W.E. van Doorn en H.B.M.van de Westelaken van de belastingdienst zijn zich daar terdege van bewust, temeer omdat zij de opdracht hadden om belasting te innen op de
woonwagencentra’s . Voor heel veel personen hebben zij zelfs de aangifte verzorgd.

* De tenlastelegging voor iedereen is witwassen (zonder onderscheid te maken tussen verdachten en niet verdachten). Iedereen is over een kam geschoren.
Dit heeft helemaal niets te maken met witwassen…!
De definitie van witwassen is: wanneer drugsgeld of ander crimineelgeld, via een of andere bedrijf of onderneming door fictief hoge winsten op te geven, welke in feite niet juist zijn.

* Wat betreft de inbeslagname van het Chinees porselein van mevrouw H.J.P.Verhoeven (Deutersestraat 28) :
Dit is een al jarenoude verzameling van haar. Ook deze verzameling is geregistreerd bij de belastingdienst en de heren van Doorn en van de Westelaken weten ook daarvan .
De waarde daarvan is door justitie verschrikkelijk opgeblazen om zo hun optreden te kunnen rechtvaardigen.

* Al met al…, dit alles heeft niets met witwassen te maken.
Hoogstens dat misschien een enkel persoon verzuimd heeft bepaalde winsten op te geven. Bovendien zijn alle andere personen (venters) die hun eventueel vermogen en inkomen in het buitenland hebben opgebouwd.
Ook hebben zij daar hun omzet gehad. Alle hebben ook Buitenlandse ventvergunningen.

* Bij Cornelius J.G.H. Brummer (04-04-1958) Deutersestraat 30, is de woning waarin hij verbleef, totaal leeggeplunderd door de belastingdienst. Waaronder televisie en radio.
Geen stoel, bank of tafel of kast heeft men laten staan. Zelfs het eetservies en bestek heeft men meegenomen en alle kop en schotels. Ook is de wasmachine en een droger meegenomen. De woonwagen is totaal niet meer bewoonbaar.
Mijns inziens.., wettig en juridisch gezien is men zijn bevoegdheden ver te buiten gegaan. Zo gaat men niet met mensen om….!

* Alle in beslaggenomen auto’s staan op naam en zijn voor het merendeel kleine auto’s van ettelijke jaren oud. Enkele duurdere zijn huurauto’s.
Conclusie: Alle betrokken personen hebben een blank strafregister. De belastingdienst heeft zeer onzorgvuldig gehandeld en blindelings het spelletje meegespeeld, zijnde de P.R.stunt van justitie. 

3. Gerrit Brummer (* 9 mei 1941) Mijn naam is Gerrit Brummer, ik ben 73 jaar.
Door mevrouw Brummer -Offenberg

Middels deze weg wil ik u aandacht wat mijn gezin is aan gedaan op 31 oktober 2013.
‘s 'Nachts in mijn diepe slaap werd ik wakker van mijn hondje Touki door het brommen wat hij doet als er iemand voor de deur staat mijn eerste gedachten . 0 god toch weer niet wat ergst zo als 6 maanden geleden toen heeft mijn klein dochter een auto ongeluk gehad en licht nu al 6 maanden in coma dat geeft veel verdriet en pijn dat is onverdraaglijk een moedertje met 2 kleine kinderen.
In de keuken gekomen zag ik dat er op mijn bordes een groot aantal mannen stonden in het zwart gekleed met automatische wapens met licht en lazer op mijn en me vrouw gericht gillend en schreeuwend handen om hoog of we schieten alle tuig kapot ik heb mijn handen in de lucht gedaan ook mijn vrouw heeft dat gedaan.
Op haar nacht kleding waren 6 of 7 rode lazer stippen te zien. Ik riep uit volle macht dat ik de deur open zal maken de sleutel zat in het slot aan de binnenkant maar er werd een grote zaag met grote tanden in onze kunststof kozijn en deur gezet en onder het uit roepen van alle verwensingen zoals vieze kampers met veel geschreeuw en anderen woorden als tuig enz.
Ik ben met mijn arm langs de zaag gegaan en heb de deur open gedaan maar die was toen al voor 80% procent door gezaagd toen de deur door mij was open gedaan sprongen er 6 a 7 man het leken wel Al Qaida strijders. Naar binnen ik kreeg direct een klap met een pistool op mijn tanden mijn tanden zitten daardoor los en een schop tussen mijn benen en ook een schop tegen mijn knie het bloed spoot er uit door mijn bloed verdunners
Toen de deur open was sprongen ze boven op mij ik was in mijn onderbroek werd geslagen en geschopt handen op mijn rug gedaan in een soort papieren pak gedrukt nog altijd onder klappen en stompen op mijn hooft ben op bloten voeten zeker 100 meter over de straat gesleept en getrokken daar bij nog steeds trappen en schoppen tegen mijn benen .
In de politie auto heb ik nog slagen op mijn hoofd gehad daar hoorde ik mijn dochter S. hoorde schreeuwen dat ze moesten ophouden ben ik in een anderen auto gezet en naar het politie buro gebracht. ook daar ben ik als een hond behandeld Ik ben mijn hele leven al gediscrimineerd maar wat hier heeft plaats gevonden gaat alles te buiten.

Ik ben nog nooit zo vernederd en uit gescholden. Kan er ‘snachts moeilijk van slapen en maar denken waarom wat heb ik gedaan. Vanaf mijn 12 jaar ben ik altijd zelfstandig geweest ben venter geweest zo als het mij geleerd is. Daar na heb ik een caravan bedrijf gehad ik ben daar zelfstandig op 27 jarige leeftijd mee begonnen mijn hele leven netjes mijn belasting betaald nogmaals zo als het mijn geleerd is.
Nu ik A.O.W. krijg waar ik zelf voor betaald heb!! er werd mijn gezegd dat ik boven mijn stand leef met mijn vrouw Antje. Wij zijn onze hele leven hard werkende mensen geweest geen luxe vakanties of boot reizen heel goed op de centjes gepast. Het eerste wat ze me op het politie buro werd gevraagd of ik afstand wilde tekenen van mijn auto VW passaat . Hoe kom ik deze vernedering te boven.
Ik ben bijna 73 jaar. mooi met deze ellende oud te worden. Mijn huisarts dokter van Rooij en mijn oude huisarts hebben mij een psycholoog aangeraden.. Het discrimineren van woonwagen bewoners is in de laatste 10 jaar erger en erger geworden dat weet de politie zelf ook ze spreken je aan als of je de grootste crimineel of moordenaar of kinderlokker bent men heeft totaal geen beetje respect welke leeftijd ook voor hen ben en blijf je uitschot .

Ik ben voorgeleid in mijn onderbroek op blote voeten onder het bloed mijn advocaat heeft nog nooit in zijn 25 jarige praktijk iemand er zo uit zien doen. Ik ben als 4 jarig kind door een Nederlandse politie man in uniform op de arm genomen dit staat in mijn geheugen gebrand om dat mijn moeder zo verschrikkelijk huilde zo iets is hier ook op de Deutersestraat ook gebeurd maar dan 10 keer erger ik ben ook nog in het ziekenhuis terecht gekomen. Ik ben in elkaar gezakt en per ambulance naar het ziekenhuis gebracht daar ben ik 6 dagen geweest onder arrest met uitval verschijnselen aan mijn rechterkant waarschijnlijk door de stres of klappen op mijn hoofd wat een ellende en schande toch. voor mijn hoeft het niet meer om zo oud te worden.

4. Antje Brummer-Offenberg (* 22 augustus 1947)
Mijn naam is Antje Brummer- Offenberg. Ik ben 66 jaar.

Ik vraag Uw aandacht voor wat ik heb meegemaakt in de vroege ochtend van 31 oktober 2013. Ik weet nu hoe het is geweest in de oorlog, het is een verschrikkelijk. vernederend hart verscheurend gevoel. Ik ben behandeld zo als je het in een oorlog film ziet gebeuren. Ik werd op de bank in de woonkamer neer gezet in mijn nacht jurk, mijn gouden trouwring werd afgedaan en kreeg een witte papierenpak aan, daar werd nr 20 op mijn armen en rug geschreven ook had ik mijn handen geboeid op mijn rug. Daarna kreeg ik oogmasker en een gehoorkap op ik kon niks meer horen en zien, mijn hart ging tekeer om mijn kinderen en kleindochter met haar 7 weken oude baby mijn god dit kan toch niet waar zijn.
Het zijn 4 generaties die ze zo maar afvoeren in bussen, het gegil en gehuil hoor ik dag en nacht. Wat zijn dit voor mensen die dit werk kunnen doen mensen zo beschadigen voor hun hele leven.
Op het politie buro aan gekomen werd ik in een cel op gesloten nr 20, ze zijn drie dagen bezig geweest om mijn vinger afdrukken af te nemen dat ging niet toen moest ik mijn DNA af laten nemen en werden ook foto’s van mij gemaakt , ook hebben ze in mijn mond gekeken of ik gouden tanden of kiezen had en of ik wel was wie ik beweerde te zijn en dat terwijl ze mijn id hadden, ik kreeg papieren van het geen mij ten lasten werd verdacht .Ik kon dit niet lezen om dat ik mijn lenzen of bril niet bij me had . Ik heb 6 dagen in die cel gezeten het was een hel voor mij. Ik kon alleen maar aan mijn kinderen denken en aan de kleine baby mijn god hoe moeten zij dit verwerken dit wordt een hel voor hun hele leven.
Mijn tante van 92 jaar heeft in Duitsland in een kamp gezeten met haar kinderen. maar die vindt dit nog erger wat ze met mijn gezin hebben gedaan. met zo veel geweld naar binnen zijn gekomen met een ketting zaag is mijn voordeur door midden gezaagd. Geweren met lazers op me gericht. Ik weet niet met hoeveel ze binnen waren de een schreeuwde nog harder als de ander. En waarom voor 2 oude mensen die onder ziekenhuis behandeling lopen. De eerste weken toen wij thuis waren kwam mijn huis arts drie keer in de week bij ons langs we konden niet slapen en. Ook geestelijk kon ik het begrijpen het verdriet van de kinderen het is bijna niet te verdragen. Hoe kunnen wij hier mee leven het witte pak met nr 20. Gouden kiezen, is Hitler weer gaan leven? Zijn wij de joden zigeuners. Wij hebben wel hun pijn bij ons in ons hart

Toevoegsel.
Geachte voorzitter, hierbij wil ik u tenslotte nog een verklaring voorlezen, die door onze vroegere huisarts Dr Keur is opgesteld.

5.Sophia Brummer (* 19 oktober 1969)
Mijn naam is Sophia Brummer. Ik ben 44 jaar.

Ik vraag Uw aandacht voor de politie-inval op de Deutersestraat in den Bosch op 31 oktober 2013. Sinds mijn 18e jaar op dat adres er is voor mij nog nooit eerder politie bij mij geweest voor huiszoeking of dergelijke sterker nog ik ben nog nooit met justitie in aanraking geweest.
De 31e is er tussen 5 en 6 uur ‘s-morgens een raam van 2 bij 2 meter opgeblazen om binnen te komen. Een enorme knal en lichtflitsen bij mij in de woonwagen. lk ben naast mijn bed gevallen van de schrik, mijn vriend die bij me sliep, is de keuken in gelopen van uit de slaapkamer .
Ik was in paniek iets aan het zoeken om aan te doen heb een nachtpon uit een la getrokken en aangedaan waarop werd geroepen nu komen of ik schiet. Mijn vriend gilde dat ik moest komen. Hij zag dat er meerdere lasers van geweren op de slaapkamerwand werden gericht en hoorde het arrestatieteam af tellen om het vuur te openen, verteld hij me later. Ik werd hardhandig de hele woonwagen door gesleurd en in de woonkamer geboeid en geblinddoekt en een hoofdtelefoon of zo iets op gezet.
Ik heb gebid en gesmeekt of ze aub bij mijn dochter naast me door de deur naar binnen wilde gaan omdat daar een baby van pas 7 weken binnen was ook daar zijn ze zonder pardon door de ramen na binnen gestormd bij de box van de baby die staat notabene voor dat raam .. er is mij een overall aangedaan.
Ik ben geboeid en geblinddoekt met een bus afgevoerd en in de bus hoorde ik dat ze mijn vader van 72 jaar de' bus' in sloegen die gilde het uit van de pijn zo werd hij mishandeld dat hoorde ik door die hoofdtelefoon heen .
Ik ben op het politiebureau in de cel gezet werd gefouilleerd en toen pas is de blinddoek en boeien afgedaan nog steeds niet wetend waarom ik aangehouden was. Ik zag tot mijn schrik dat ik nummers op mijn rug, borst en armen had op die overall daar vertelde ze me ook dat mijn dochter en de baby ook meegenomen waren en dat mijn kleinkind van nog maar 7 weken in zo een smerige cel lag.
Verschrikkelijk gewoon en dat iedereen mijn ouders en alle bewoners afgevoerd waren zelf alle kleine kinderen. Op het politiebureau zijn er mij meerdere keren medicatie geweigerd en heb ik geen kleren gekregen die andere familie leden wel hebben aangeboden. Op het buro werd er tekens vertel dat er zijn geen spullen voor je zijn. Na 3 dagen heb ik een tandborstel gekregen.
Ik ben behandeld als een zware misdadiger en ik vind het zo verschrikkelijk dat ze een baby urenlang op zo een plek houden . Ik ben 3 dagen lang telkens in me nachtpon verhoord zo door het buro geleid enzo voorts.
Ook is er meerdere keren opmerkingen gemaakt over mijn nichtje van 27 Jaar die al vanaf 1 juni in coma ligt . Opmerkingen van is ze nog niet DOOD ben je niet bang dat er wat met haar gebeurd nu je hier zit.. daar zal je wel graag heen willen he en al dat soort gemene opmerkingen ... toen ik weer thuis kwam trof ik complete RAVAGE thuis en op de Deutersestraat aan er is enorm veel vernield binnen en buiten en zelfs in een bed in mijn woonwagen geplast en de dekens er weer terug op gelegd de wc gebruikt en heel vies achter gelaten de poep zat nog in de pot schoften. Ik heb het gevoel of dat ik als een terrorist ben behandeld met mijn familie het leek wel een slechte actiefilm en dan wordt er door justitie aan de media gezegd dat niemand werkt . Ik heb gewoon een vast contract bij een werkgever net als mijn dochter en haar vriend betaal me belasting en heb een boekhouder die alles netjes voor me regelt.
Dat je in dit land zo wordt behandelt om dat je een woonwagenbewoner bent vind ik zo erg.
Als de politie aan de deur komt met 300 man doe ik echt wel open hoor met springstof en kettingzagen naar binnen gaan is toch waanzinnig . Dat er geen zware gewonden zijn gevallen is gewoon een wonder, ik ben nog steeds totaal van slag en krijg hulp van onze huisarts.
Ik durf me nergens meer te vertonen voel me vernederd gekleineerd en gediscrimineerd en het aller ergste vind ik dat de kinderen dit allemaal gezien hebben en met hun maskers en zwarte pakken en geweren gewoon een DRAMA.
Ik ben 44 jaar en kan hier niet mee om gaan hoe moeten in hemels naam de kinderen dat met hun handjes op hun hoofd gezeten hebben alleen in een bus afgevoerd zijn door het arrestatie team verwerken.

6..G.A. Brummer (* 28 juni 1974)
Mijn naam is Gerrit Brummer Jr. Ik ben 39 .

Ik vraag uw aandacht voor mijn verhaal over de inval op 31 oktober 2013 op het woonwagencentrum Deutersestraat in Den Bosch.
Vroeg in de ochtend rond half 6 werd ik wakker van het geschreeuw van de politie. Voor ik besefte wat er aan de hand was, werd ik van het bed gesleurd, geschopt en geslagen, naar buiten getrokken, ik kon nog zien dat mijn deur was vernield en heel veel rode lichtjes op me gericht van machinepistolen. Toen werd ik buiten in mijn onderbroek op de stenen geboeid voorzien van een blinddoek en oorkappen. Ze hezen me in een soort pak en omdat niet zo soepel ging met die boeien kreeg ik nog meer schoppen en klappen.
Ik ben afgevoerd in een busje op mijn blote voeten. Ik had nog om een broek en schoenen gevraagd maar ik moest mijn kop dichthouden. In de cel zag ik dat het pak dat ik aan had genummerd was. Afgevoerd met rugnummers deed mij toch sterk aan iets terugdenken. 3 dagen heb ik in mijn onderbroek in de cel gezeten.
Ik mocht niet weten waar mijn zoon was. En kleding kreeg ik ook niet. Nog nooit van mijn leven heb ik gehoord dat er Nederland zoiets is gebeurd. Toen ik na 3 dagen terug kwam zag ik de vernielingen die in mijn woning waren aangebracht. Mijn deur vernield, kasten gesloopt enzovoorts, maar veel erger is nog wel de emotionele schade. Uitgescholden geschopt geslagen en vernederd. Mijn zoon is er slecht aan toe en ook ik kan hier niet mee om gaan. Slapen lukt niet en elke nacht de angst dat er weer iets ergs gebeurd.

7.Betheline Burg-Brummer (*24 november 1990)  door moeder van Betheline
Mijn naam is Betheline Burg. Ik ben 23 jaar.

Ik vraag Uw aandacht voor mijn verhaal, toen ik ‘s-nachts veel lawaai hoorde en dacht dat we overvallen werden of zoiets. Mijn vriend heeft mij en de baby in de badkuip gelegd en hij ging de woonkamer in om te kijken wat er gebeurde, ik was zo bang. Hoorde glas breken, hele harde knallen lichtflitsen en lawaai, helikopters.
Ik werd door mannen met maskers en geweren uit de badkamer gehaald en op een stoel in de babykamer met mijn gezicht tegen de muur gezet. Ik moest naar de muur blijven kijken als ik dat niet zou doen pakken we je baby af en boeien we jou ook en een blinddoek, schreeuwde ze tegen me. Ik durfde me niet meer te bewegen zo bang was ik.

Toen werd er aan me gevraagd of ik mijn baby alleen in bed achter wilde laten of mee nam naar het politieburo ik vroeg, wie blijft er hier dan, niemand zeiden ze. Ik mocht van die mannen, wie binnen waren, niets mee nemen voor de baby. Ik heb gesmeekt en gehuild om zijn pap en luiers en mocht na veel geruzie onder die mannen van een man toch de spullen van de baby pakken .
Ik moest een witte overall aan met nummers er op en werd als eerst naar buiten gebracht als ik wat zou zeggen zou ik geboeid worden en ze zouden de baby afpakken dat werd steeds tegen me geschreeuwd . Ik was zo bang dat ze mijn kindje weg zouden halen bij me het was zo erg.
Buiten waren allemaal mannen met zwarte pakken maskers en geweren soldaten, helikopters het leek wel oorlog overal de ramen er uit en politie naar binnen wel 50 man in elke woonwagen. Ik zag mijn vader en moeder geboeid en geblinddoekt en hoorde mijn opa gillen het was verschrikkelijk overal laserlicht en geweren om me heen.

Op het politiebureau werd ik met me baby in de cel gezet en heb alleen een zo’n vieze groene deken gekregen om hem op te leggen. ln die smerige cel. De politie heeft mijn oma pas na uren gebeld. Ik heb zo vaak gevraagd om haar te bellen dat ze hem daar weg kon halen na 3 en half uur is er pas gebeld en ze moest uit Apeldoorn komen. Ik mocht niet eens zijn medicijnen meenemen die heeft hij niet gehad al die tijd mijn zoontje heeft van af zijn geboorte al reflux die gilt van de pijn als hij geen zantac krijgt.
Ik moest mijn kindje aan een agent geven en die zou hem aan zijn oma geven dat mocht ik niet eens zelf doen.de politie was zelfs zo gemeen om telkens te zeggen zou ze wel goed voor hem zorgen je wilt er zeker wel graag heen he.
Het is toch niet normaal dat ze alles zo meenemen kinderen en al 3 kinderen alleen in een bus afvoeren schande toen ik thuis kwam was verschrikkelijk alles was over hoop gehaald en vernield zelf geen stroom en warmte mee. Ik heb 3 dagen op het politieburo gezeten en een week bij familie nood gedwongen moeten logeren. lk loop onder dokters behandeling van af die tijd slaap ik niet en durf bijna nergens meer te komen.

8.  V.E. -Sjenieke- Resmann (*2 april 1978)
Mijn naam is Sjenieke Resmann 50 jaar.
Ik vraag Uw aandacht voor de 31e oktober 2013 toen ik met mijn 13 jarige zoon bij mijn grootouders mocht logeren op het woonwagencentrum aan de Deutersestraat in Den Bosch. Mijn zoon sliep op nummer 28. Ik sliep zelf op nummer 32. Wat een gezellig logeerpartijtje moest worden, is uitgelopen op een levenslang trauma.
Rond half 6 in de ochtend werd ik wakker van geschreeuw en lawaai.
Ik hoorde: politie politie openmaken of we schieten. In paniek heb ik de deur opengegooid. Voor ik begreep wat er aan de hand was werd ik gegrepen en hardhandig naar buiten gesleurd. Ik lag buiten op de stenen in mijn nachtjapon werd in de boeien geslagen geblinddoekt en voorzien van oorkappen.
Ik hoorde nog dat ik onder arrest stond, maar waarom werd me niet verteld. Ik riep dat mijn zoon op nummer 28 was en vroeg wat ze met hem gingen doen. Ik moest mijn bek houden en kreeg meerdere schoppen tegen mijn armen en benen. Er werd tegen me geschreeuwd: als je nog een keer je bek open doet schieten we je neer. Ik weet niet hoe lang ik op de grond heb gelegen, maar ik denk wel een minuut of 20.
Na een poosje werd ik van de grond gehesen, kreeg ik iets aangetrokken en werd ik meegesleurd naar een bus die tientallen meters verderop stond. In de bus heb ik nog een aantal klappen gekregen. Uiteindelijk kwam ik in een politiecel in Eindhoven terecht.

In de cel zag ik tot mijn schrik dat er op de papieren overal die ik aan had nummers waren geplaatst op de voor en achterkant. Op het bureau heb ik meerdere malen gevraagd waar mijn zoon was, maar daar kreeg ik geen antwoord op. Ik heb me nog nooit zoveel zorgen gemaakt om mijn kind. Ik ben altijd erg beschermend over hem geweest en nu wist ik 3 dagen niets over hem. Kleding heb ik pas na twee en halve dag gekregen.

De manier waarop ik ben behandeld vind ik zeer mensonterend. Ik snap niet dat dit in Nederland mogelijk is. Zaterdag 2 November werd ik vrijgelaten. Toen ik mijn zoon zag werd mijn verdriet nog veel groter, om te moeten horen wat hij had meegemaakt en hoe slecht de kinderen waren behandeld. Dat ook hij onder schot was gehouden en niet mocht weten waar zijn moeder was.
Familie en kennissen hebben de hele ochtend naar de kinderen gezocht en om een uur of 11 lukte het 1 van de kennissen om ze te vinden, maar het was nog een hele discussie om hem mee te kunnen krijgen. Het hele gebeuren heeft een verschrikkelijke impact op ons.

Mijn zoon is erg bang heeft nachtmerries, als hij uiteindelijk in slaap valt. Ik heb zelf ook slaapproblemen, en ik weet nog steeds niet hoe ik de mishandeling, vernederingen en de afvoering moet verwerken. Hoe kan zoiets in Nederland gebeuren.

Hannes Brummer  en diens moeder Sjenieke Resmann. foto © paul kriele,17 april 2014

9. Hannes Brummer jr. (*11 oktober 2000) zoon van Sjenieke
Mijn naam is Hannes Brummer jr. ik ben 13 jaar.

Ik vraag Uw aandacht voor mijn verhaal dat begon om half zes in de ochtend van de 31ste oktober 2013. Ik logeerde bij mijn opa en oma en lag bij mijn opa in bed. Ik schrok wakker toen ons inbraakalarm afging, en zag heel veel mannen in zwarte pakken de slaapkamerdeur voorbij lopen. Mijn opa stapte het bed uit en maakt het raam open want hij dacht dat er ingebroken werd.
Toen ontdekte ze ons en er kwamen circa 8 man de slaapkamer in, ze schreeuwden heel hard: POLITIE, POLITIE .. HANDEN OMHOOG!!! Ik sliep in mijn onderbroek en wordt mee de woonkamer in getrokken en we werden onder schot gehouden met machinegeweren en lazer, het ging er heel hardhandig aan toe en ze deden me pijn. Toen ik nog aan het lopen was zag ik heel even dat mijn oma het inbraakalarm af probeert te zetten met 2 man naast haar.

Ik moest op de bank zitten ik trilde helemaal van angst(wat nog steeds niet over is!). Ze schreeuwden heel hard en waren erg onvriendelijk. Na ongeveer een 15 minuten kreeg ik me nachtpak aan. Toen er even door niemand op mijn gelet werd draaide ik me om richting de keuken en zag mijn oma vastgebonden aan een stoel met een blinddoek en koptelefoon op haar hoofd. Rond de 30 seconden zag ik rond de 5 man naar binnen komen, ik vroeg me af wat ze met ons gingen doen met al die machinegeweren, ik was bang.
Ik. vroeg waarvoor ze kwamen en kreeg geen antwoord! Uiteindelijk werd ik ontvoerd en mee een bus ingetrokken, ik ben nog nooit zo bang geweest. Het eerste dat ik zie is dat er OVERAL politie was toen ik rechts keek, ik wist niet wat ik moest denken. En toen ik links keek, zag ik dat een man mijn kleine achternicht (4 jaar) had opgetild naar een bus werd gebracht. Bij die bus zag ik er nog een aantal lege .bussen, toen wist ik dat de kinderen eerst afgevoerd werden.
Ik werd samen afgevoerd met mijn twee nichtje(8 en 4).Ze waren helemaal overstuur en bleven maar huilen en gillen. Ik bleef vragen waar mijn moeder was maar ik krijg helemaal geen antwoord, uren heeft het geduurd voor ik door een bekende werd opgehaald. Drie dagen later werd ik herenigd met mijn moeder. Toen ik op het kamp was, was alles overhoop gegooid en vernield, ik zie dat als vandalisme.

Ik slaap nog steeds heel slecht en wordt in de nacht een aantal keren wakker en als ik dan eindelijk slaap is het een nachtmerrie, ik heb hier nog steeds een trauma van overgehouden en mijn vrienden en vriendinnen willen helemaal niks meer met me te maken hebben. Ik ben bang en schrik overal van ik ben slecht behandeld en snap niet waarom.

10. .C.J.G.H. (Neli) Brummer (* 4 april 1958) door Tom de Booij
Mijn naam is Nelie Brummer. Ik ben 56 jaar.

Op 31 oktober kon ik niet slapen, omdat mijn kleindochter ziek was. Ik liep naar het voorraam deed het gordijn open, opzij zag ik iemand naast de auto zitten en hij richtte een rood licht op mij. Toen wilde ik teruglopen naar de keuken, hoorde veel lawaai.

Er kwamen mensen met zwarte pakken. Ik werd op de grond gegooid, geboeid, geblinddoekt en kreeg oorkappen op. Toen kreeg ik een overall aan. Ik hoorde mijn kleinkind gillen. Ik dacht dat dit een overval was. Ik heb gesmeekt “laat mijn kleindochter gaan “. Toen zeiden ze kopdicht houden, mijn kleindochter heeft mij afgevoerd zien worden.
Ze begrijpt nog steeds niet waarom dit gebeurd is. Ze is bang en getraumatiseerd. Ook mijn andere kleindochter die bij haar moeder was. De kinderen zijn nu nog steeds erg bang en durven niet alleen zijn. Het is vreselijk wat er gebeurd is en het is niet te verwerken en wat mijn kinderen is aangedaan. Waarom moest dit zo gebeuren op deze op deze onmenselijke manier.

11. .C.J.C. Anita Maas (*4 mei 1961) door Tom de Booij
Mijn naam is Anita Maas. Ik ben 52 jaar.
Ik begrijp nu hoe het is voor mensen die overvallen worden in hun huis. Dit heb ik medegemaakt op 31 oktober ’s-morgens vroeg.
Alleen was het nu de politie, maar dat wist ik niet. Dat wist ik pas toen ik in de cel zat. Mijn kleindochter was ziek waar ik bij was die nacht, en die heeft dit allemaal heel bewust meegemaakt. Ze zag hoe ik geboeid werd, geblinddoekt en de oorkappen op kreeg .
Toen ze binnen kwamen met veel geweld en helemaal in het zwart met geweren, moesten mijn kleindochter en ik onze handen op ons hoofd doen, de kleine was aan het gillen en huilen. Ze moest stil zijn en mocht niets zeggen, ze was helemaal over de toeren. Ze is bij mij weggepakt en ik mocht niks meer vragen. Ik heb doodangst gehad dat wat er iets met haar zou gebeuren. Nu durft ze nog niet alleen binnen te zijn, evenals haar kleine zusje, die hetzelfde heeft meegemaakt bij haar moeder.

De twee kinderen durven niet hun eigen bed te slapen, als ze politie zien op tv of op straat zijn, ze heel erg bang en beginnen ze te huilen. De kleinste durft nog niet eens alleen naar het toilet te gaan en doet weer regelmatig in haar bed plassen. Zelf heb ik dit als zeer traumatisch ervaren. Het is dat ik er moet zijn voor mijn dochter en kleinkinderen, anders was ik er wel misschien niet meer geweest hierop deze aarde, dit is heel moeilijk te verwerken.

12. Pauli Burg (*17 januari 1969) ivm operatie afwezig door Riek Verhoeven
Mijn naam is Pauli Burg. Ik ben sinds 2012 inwoner van de Deutersestraat 20, daarvoor heb ik 15 jaar in Duitsland gewoond daar heb ik ook mijn belasting betaald .

Ik vent vanaf 1988 in vele landen van Europa. Ben naar Nederland gekomen om van mijn dochter en kleinzoon te gaan genieten. Heb me gelijk bij de belastingdienst gemeld, dat heeft mijn boekhouder geregeld voor me, met goed keuring van de belastingdienst.

Ik ben aangetroffen bij de inval op de Deutersestraat 18 bij de moeder van mijn dochter, waar de vriendschap weer na lange tijd redelijk begon te worden. Tijdens de inval werd de voorruit er uit geblazen met een hoop geweld en herrie . Ik moest uit de slaapkamer komen, er werden een 20 tal lazers op me gericht, zag mannen met donkeren pakken binnen staan. Ik dacht we worden vermoord er werd gegild dat mijn vriendin uit de slaapkamer moest komen, dat duurde ze te lang want die ziet niet zo goed zonder bril en lenzen toen werden de lazers op de slaapkamer gericht en werd er af geteld..

Toen werd ik geboeid kreeg ik een oogkap en een koptelefoon op ik werd mee gesleurd naar de woonkamer. Toen hoorde ik mijn dochter gillen daar werden ook de ramen er uit geblazen 10 cm van de box van de baby glas scherven lagen in de box ik ben nog nooit zo bang geweest als die nacht.
Na enige tijd werd er pas verteld dat het de politie was. Toen ben ik later naar het politieburo gebracht in een cel gegooid zonder enig uitleg. Ik wist op dat moment niets van de thuis situatie. Ik had angst voor mijn dochter en kleinzoon die pas 7 weken oud is. Op het politie buro heb ik gelijk om mijn medicijnen gevraagd die kreeg ik paszaterdag avond.
Vrijdag s’morgens moest ik in het ziekenhuis zijn voor een hart echo ( hartklachten) en dinsdag morgen voor een katheterisatie . Ben ik s’morgens in mijn onderbroek en kapotte overal geboeid met 2 rechercheurs over de parkeerplaats door de hoofdingang van het ziekenhuis naar binnen gebracht . De mensen die daar liepen keken mij aan als of ik een moordenaar ben. Voelde me zo vernederd om zo te lopen. die mevrouw wie die echo moest doen was zo bang dat ze niet durfde te vragen aan die rechercheurs om even die handboeien los te maken. Er was door de familie donderdags al kleren gebracht dat werd mijn zondag morgen pas aangeboden.
Er werd mij ten lasten gelegd witwassen. Ben pas een jaar Nederlander. Ik ben in 2010 in Auschwitz geweest. Ik ken nu die angst wie die mensen mee hebben gemaakt, kinderen vrouwen mannen apart afgevoerd ( familie wist niet waar heen) o ja ook mijn kleinzoon van 7 weken heeft de hele dag in een cel doorgebracht schande want die kon ze achterlaten thuis of mee nemen , er zijn toch mensen rechten in Nederland. Ik dank U voor Uw aandacht.

13. (Riek) Verhoeven (*8 maart 1954) Goede avond. Ik ben Riekie Verhoeven 60 jaar oud.

Ik heb in mijn leven nog nooit een bekeuring gehad.
Mijn belastingpapieren zijn altijd ingevuld door de belastingdienst Den Bosch. Door de heren van Doorn en van de Westerlaken. Ik heb alles naar eer en geweten aangegeven bij de belastingdienst. Ik behoor hiermee tot een van de eerlijkste mensen van Den Bosch.

Op 31 oktober ben ik in mijn eigen woning door justitie mishandeld, beroofd, en is mijn vrijheid ontnomen. Als de heer Wilders iets roept staat heel Nederland op zijn kop. Wat mij aangedaan is en de rest van de gemeenschap is duizend keer erger als de uitspraak van de heer Wilders.
Wie staat er nu op politiek gezien, om wat ons aangedaan is. Wat overigens nooit meer recht te zetten is, van jong tot oud. Alleen psychiaters kunnen nog enig verlichting brengen.

14. Hannes Brummer sr.  (* 9 mei 1951)
Goedeavond dames en heren, mijn naam is Hannes Brummer ik ben 62 jaar.
Tijden herleven......31 oktober de KRISTALNACHT.

Ik sprak een bijzonder hoog leraar strafrecht deze gaf mij uitdrukkelijk te kennen dat na 1945 in Nederland nooit meer voor is gekomen om een hele bevolkingsgroep van baby's tot bejaarden zo te vervolgen. Verder gaf hij aan "waar jullie ook van verdacht worden, pak het ergste vergrijp "kindermoord", staat nog niet in verhouding zoals jullie als groep behandeld zijn."
Gewapend overvallen, beroofd,  [afluisteren via telefoons] . Zelfs in Rusland onder Poetin komt dit niet voor.

Dit hoort een mens in zijn leven niet mee te maken.
Ik hoop dat er een tijd komt dat de verantwoordelijke voor deze razzia hun verantwoording nemen en na denken "dit had nooit mogen gebeuren" dit hebben wij al ver achter ons gelaten.

Bedankt voor uwe aandacht.


Terug naar boven