In afscheidsdienst van Jan Tervoort veel van zijn aspecten belicht

In de Grote Kerk op het Kerkplein werd donderdagmiddag 5 april 2018 in een overvolle kerk het afscheid gehouden van de op 29 maart 2018 [zie hieronder voor bericht] overleed.

Jans lichaam kwam, gedragen door zijn zonen Hans, Rob, Thomas en drie kleinzonen, in een met kindertekeningen, pianotoetsen, muzieknoten versierde houten kist de kerk binnen.

Daar leidde Hans op zijn joviale en soms humorvolle wijze een dienst die zeker ontspannen was en waar zoals de ceremoniemeester aankondigde, zelfs geklapt mocht worden zodra  daar aanleiding voor was.

In een overvolle Grote Kerk op het Kerkplein vond de afscheidsdienst rond Jan Tervoort plaats. Jans schoonzonen en kleinzonen droegen de kist de kerk binnen. foto's © paul kriele, 5 april 2018.	...............

Tussen een levensloop door, verteld door Hans, brachten enkele vrienden, of collega's van hun werk of hobby hun herinneringen aan de muzikale, altijd vrolijke pianist /componist en vader van een gezin met Jeanne Verdonk en hun drie zonen, in beeld.

'Jan zou het liefst de dienst vanuit een hoekje stiekem hebben willen bijwonen. Alleen al om te kijken wie er zo al op zijn begrafenis aanwezig was,’ zo begon Hans zijn welkom.

Bij een onderzoek in september vorig jaar kreeg Jan te horen dat er een lastig kankergezwel in zijn lijf zat. Maar Jan had nergens last van.

Vlak voor carnaval sloeg het noodlot toe. Bij het boodschappen doen – een van zijn hobby’s  - merkte Jan dat hij niet meer vooruit kwam. Zo kwam Jan in een hospice in Rosmalen terecht. Daar waren zulke lieve verpleegsters en vrijwilligers. Ondanks hun goede bedoelingen zag Jan het toch anders….
Daar kreeg hij zoveel attenties , kaartjes en bloemen, wat bij hem de reactie opriep: ‘Ik heb toch gewoon mijn werk gedaan..’.

De kleinkinderen aan het woord.. Als eerste mochten van de tien kleinkinderen Kees en Jacky wat zeggen. Dat ging over hun geregelde bezoeken aan oma en opa waar ze meestal de lunch meemaakte met allerlei lekkernijen die ze zelf mochten uitkiezen. Dat was altijd weer spannend.

Bij dat bezoek hoorde ook het zitten op de pianokruk waarvoor oma een puzzel uitschreef voor wie er aan de beurt was.

Opa vonden Kees en Jacky erg lief door zijn muziek en omdat hij vaak spelletjes verzon.'Ik was altijd de grote zus,' zei Jacky 'en Kees het brave kind. En oma kreeg meestal straf. En als we weer terug naar school moesten kregen we nog snoep mee.

Lieve opa  ik zal jou altijd blijven herinneren om je grapjes en om je muziek’.

	Achtereenvolgens kregen Kees en Jacky en Jasmijn en Dirkje en Nadine gelegenheid hun herinneringen aan opa op te halen.
Kaarsjes werden aangestoken als teken van licht. foto's © paul kriele, 5 april 2018.

Jasmijn en Dirkje spraken over een altijd vrolijke opa. 'Ook toen hij ziek was. Dan maakte hij nog steeds grapjes'. Jasmijn: ‘Ik wou dat ik bij jou was en zeggen kon dat ik je mis en je vertellen dat ik van je houd’. Dirkje: ‘Je zit in mijn herinnering. Die raak ik nooit meer kwijt.’

Ook het oudste kleinkind Nadine sprak over de logeerpartijtjes bij opa en oma. ‘Mijn liefde voor de piano is door opa gekomen, omdat hij met zoveel passie speelde.

Opa was niet zo oud als ze dachten dat ie was. Ik vroeg hem daarover en opa zei: ‘Dat komt omdat ik elke dag vaak lach.’  Lieve opa, maak er een mooi feestje van daarboven.’

Aan het slot van de toespraken door de kleinkinderen werden zes kaarsen aangestoken.

Levensloop van JanTervoort
Hierna vertelde Hans in fasen de  levensloop van Jan Tervoort geboren op 13 mei1932 uit een ie wat saaie Noord-Hollandse vader en een Bossche [Klardie] moeder.

Hans lardeerde die levensloop met wat koddige momenten, zoals dat vader pas leerde lopen toen hij een jaar of zeven was. Dat kwam omdat de vijf zussen die  boven hem kwamen hem als pop zagen. .

In de oorlog, Jan was een jaar of 13-14, ging hij al in het verzet door een illegale krant rond te brengen en in de kazerne waar ’s nachts de Duitse militairen sliepen, in de bedden muizen te stoppen.

Ook in die oorlog ‘40-45 heeft ‘Jan piano leren spelen. Dat gebeurde dankzij Poolse militairen die in hun huis ingekwartierd lagen. De eerste liedjes die hij speelde -hij kon geen noot lezen-waren van Fats Waller en Eroll Garner'.

Hans: ‘Muziek was zijn uitlaatklep in zijn hele leven was hij er mee bezig. Omdat hij het fijn vond te spelen en omdat hij er ook anderen mee wilde vermaken.

Hij had een goed gehoor, maar Jan kon geen noot lezen. Traditie werd zijn bijdrage aan de jaarlijkse lintjesdag. Voorafgaand kreeg hij alvast de namen door en daar zocht hij bij bijv. een duivenliefhebber of iemand uit een ander land, een toepasselijk melodietje bij.

Eenmaal weigerde hij te spelen toen hij hoorde wie de onderscheiding kreeg. Jan zei:’Ja iedereen krijgt zomaar een lintje. Daar speel ik niet voor..’.

Zelf heeft hij lang een koninklijke onderscheiding afgehouden. Jeanne wist dat haar man er niks om gaf. Maar uiteindelijk is hem bij zijn vertrek op 6 juni 1997 de  Commissarissenpenning toegekend. Dat was hem de eer te na om die te weigeren. Hij was er toch apentrots op. 
Vanaf  zijn veertigste heeft Jan zich meer op de jazzmuziek gericht.'

Vervolgens kwamen Ed van Langen zijn bandgenoot van de ‘Wasbordenspelers’ en van de 'Bouncing Aroundband' voor de microfoon.

Ed van Langen van de bands 'Bouncing Around' en de 'Wasbordspelers' ......................................................................................

Jan speelde zoals wij fietsen. Het leek alsof het vanzelf ging, maar het was ook zijn kenmerk.

Jan zat nooit om verhalen verlegen. Dat ging meestal over Den Bosch. Hij was trots op zijn stad.
Toen hij wat ouder werd kwamen de verhalen wat verward, of soms te herhaaldelijk over. Jan’: ‘Heb ik al verteld dat ik ben opgetreden voor Willem Alexander en Máxima?’.

Ja Jan, zo typerend was je en zo blijf je  nog lang in onze herinnering voortleven.’ 

Matthieu Hoogenboom van ‘Muziek op de Binnendieze’ was de volgende spreker. ‘Jan zou eens moeten kunnen meebeleven met wat hem zo bezig hield, de hemel’.

Bijzonder waren onze vergaderingen. Jan liet het een keer afweten, maar hij kwam toch onverwacht om drie uur opdagen. Jan wist goed dat het dan tijd was voor de borrel en de hapjes.

Onze laatste vergadering was in september in het TheateradParade. Ik heb hem daarna nog een keer gesproken. Hij was toen al zo breekbaar. Daarna bezocht ik hem nog in het hospice. En praten dat ie nog kon..! Nog tal van anekdoten passeerden de revue. Even ontstond er een emotioneel ogenblik. Maar Jan klikte het met een snik weg.

Matthieu Hoogenboom van Muziek op de Binnendieze. ........................................................................................................

Jan vond het concert op de Binnendieze  het enige prachtige van ‘t land. Het Prinsengrachtconcert kon er niet tegen op.

Na afloop was er een nazit met de musici. Ik weet zeker dat Jan hierboven nog zit na te genieten.

Die verhalen van Jan zijn in ons geheugen gegrift. De strekking er van zal ons altijd bijblijven.  Oh onze Jan.’Hij had de branie, maar het was een man met een klein hartje.’

Hierna klonk ‘Stormy weather’ . gezongen door Dinah Washington. Een toepasselijk en een voor de hand liggend lied…. 

De minister president van Oeteldonk Sander van de Gevel gaf een chronologisch verloop van Jans activiteiten in de geledingen van Oeteldonk: Deelname aan het Kwèkfestijn, lid van de Ministerraad, hoofd van het Ministerie van evenementen, de [veurklets bij de]Kletsavonden.

En toen de hofpianist werd  ontslagen werd hij zijn opvolger. 'Want via de muziek kom je Oeteldonk binnen,’ zei Van de Gevel veelzeggend.

De minister-president van de Oeteldonksche Club Sander van de Gevel. .......................................................................................................

Met zijn eerste lied [1972] ‘Komde gij in munne errum’met Joep Peeters behaalden zij de eerste prijs. Maar in het tweede jaar werd hij tweede. In 1982 deed ie weer mee maar met een wals.  ‘Een wals..?,' zei de jury, dat is geen carnavalsmelodie. Maar de jury zat er zoals gewoonlijk finaal naast en dat is nog zo.. . Een paar jaar later behaalde een nummer de eerste plaats: een wals dus....   

Ook met tekstschrijver Antoine Uitdehaag die hij via ARNO leerde kennen heeft Jan liedjes gemaakt? En een toneelvereniging opgericht  en de cabaretgroep ‘Hoeraak’ waarmee ze in 1975 het prestigieuze landelijk festival Kamaretten wonnen.  Toen Antoine naar Rotterdam verhuisde ging Jan met zoon Hans liedjes maken voor de Foe Jongbende.

Tot slot gaf Hans Tervoort nog een blik op het gezin Tervoort-Verdonk, vanuit de positie van Jeanne. ‘Je zult maar met Jan Tervoort getrouwd zijn. Hij was door de week vaak weg en dan die zonen Hans Rob en Thomas. Die ook zo goed gebekt zijn als hun vader. 

Vader was door de week weg, maar zondags nam hij de kans waar om hen eens opvoedkundig toe te spreken. Sport lag hem niet zo. Het was geen atleet. Piano spelen was zijn grote bezigheid.

En zo is het ook met ons drieën. We houden nog steeds van muziek in vele stijlen.

Was Jan een leuke vader? Ja zeker. Maar Jeanne was vaak de pineut door de vaak vrouwonvriendelijke moppen die over tafel gingen.

Maar de humor heeft hij aan ons meegegeven. Een super vader..? Nee. Want  echt problemen bespreken en diepgang, dat was niet aan Jan besteed. Hij heeft zijn best gedaan om drie zonen op de wereld te helpen.

Communicatieadviseur bij de provincie Jan Roosen komt met een anders zo afgesloten beeld van de organisatie.

Jan Roosen, communicatie adviseur bij de provincie.  .................................................................................................................

Toen bestond de communicatie uit één man. Nu zitten er twaalf. Bij zijn komst begreep Jan niets van die ambtelijke organisatie. Maar Jan zette tegen alle stromen in de ramen open. 
Er kwam een nieuwjaarsconcert en de nieuwjaarsreceptie werd opgekleurd. Jan haalde met exposities van moderne  Brabantse kunstenaars reuring binnen. De huldiging van sportkampioenen is in huis gehaald en er is gestart met de jaarlijkse boekenbeurs van Vincentius. Ook de alom bekende VVV-borden langs de invalswegen was een groot succes hoewel enkele hoofden van dienst  [o.a. de griffier] tegenwerpingen hadden.

Jan, die vier commissarissen meemaakte, ging amicaal om met de leden van het College wat weer bij anderen irritaties opriep. Hij heeft ook drie reorganisaties meegemaakt wat veel onrust veroorzaakte. Elkaar helpen vond Jan het belangrijkste.

Dank je Jan voor je vele relativeringen en veel leefplezier.’

Zoon Hans ter afsluiting: ‘Jan had moeite met de dood. Hij was nooit ziek geweest. Toen hij de diagnose van de doctor hoorde, antwoordde hij: ‘Daar heb je toch  voor gestudeerd om mij beter te maken..'.

Op 29 maart was Jeanne net op bezoek geweest. Ze ging weg. Jan zwaaide nog en gaf haar een knipoog. Dat  was Jans laatste groet aan haar.’

Met ‘Spanky’ van Count Basie krijgt Jan,  zoals het was, het laatste woord.

Dank Jan, je  was een fijn mens.’

Na een persoonlijke groet door de aanwezigen werd Jan vervolgens voor de kerk met een langdurig applaus uitgewuifd. 

Op het plein voor de Grote Kerk werd door de kerkgangers een ere haag gevormd. foto's  © paul kriele,  5 april 2018.

Met applaus werd Jan Tervoort uitgewuifd.	foto's © paul kriele, 5 april 2018.

Jan Tervoort  [*mei 1932] was vanaf de eerste dag een Bosschenaar ook al woonde zijn ouders op de Vughterweg dat toch meer Vughts was.

Tervoort was van alle markten thuis,  een all round entertainer wanneer je zijn literaire, muzikale, cabareteske en organisatorische kwaliteiten kent.

Een muzikaal talent een woordkunstenaar, een man ook met humor die lak had aan formele ongemakken.

Van zijn voormalige baas Frank Houben kreeg hij het mooiste compliment dat je maar denken kunt: ’Jan  is de gastheer van Brabant, die ramen en deuren van het provinciehuis heeft opengezet’. Jan had onder meer de huldiging van de Brabantse sportkampioenen binnengehaald en de nieuwjaarsreceptie ingevoerd.

Uitdankbaarheid voor dat werk en die inzet ontving Jan Tervoort bij zijn pensionering op 6 juni 1997 de ‘Commissarissenpenning’ en daarbij ook van de gemeente, uit handen van de loco burgemeester R. van Grunsven, de Jeroen Boschpenning. 

Op de dag van de koninklijke onderscheidingen,  26 april 2017, werd de 'hofpianist' van de gemeente [en van prins Amadeiro] JanT ervoort speciaal door burgemeester Ton Rombouts in het zonnetje gezet. .........................................................................................................	Bestuurscentrum foto's ©  paul kriele, 26 april 2017 .........................................................................................

Zijn muzikale carrière is ellen lang. Markant is naast de posities die hij daarbinnen heeft bekleed [Elf Elf raad 1961-1984, organisator en later, vanaf 1961, presentator van het Kwekfestijn en van 1983-2007 presentator van de Kletsavonden] dat hij al deelnam aan wat toen als Oeteldonks songfestival werd gezien.

Uit die eind jaren 60 kwam al Joep Peeters, die in de schouwburg werkzaam was, ten tonele. Daar had directeur Pierre Martens het initiatief tot dit festival genomen ! Joep zong met Martens zoon Piet: ‘Moeder, de schlager is er al’ in een eerste editie waarin Jan Tervoort zelf ook optrad. Dat werd gevolgd door Jans toetreden tot de ‘Raad van Elf’, zoals het bestuur van de Oeteldonksche club toen heette.

Vervolgens - in 1973- componeerde  Tervoort zelf het liedje ‘Kom-de gij in munne errum’, waarvoor Antoine Uitdehaag de tekst schreef. Met diezelfde Uitdehaag maakte hij ook de  carnavalskraker ‘Ik kan munne meins nie veine’.Tervoort was jaren hofpianist van Prins Amadeiro.

Loopbaan Lid Culturele Raad [967-1968], Zakelijk leider Brabantse Tentoonstellingsdienst [1968-1972].  Vanaf 1972 pr-medewerker van de provincie. Officieel: Werkzaam bij de Voorlichting en Representatie van het provinciebestuur van Noord-Brabant.

Initiatieven en bestuursfuncties van Jan Tervoort Oprichter Toneelgroep ARNO [1961], Cabaretgroep Hoeraak [1974], mede initiatiefnemer van praatprogramma Casino op Zondag [vanaf1983], Muziek op de Binnendieze, Artibosch, Medeoprichter  Vrienden van het theaterfestival Boulevard 

Jans beeld van zijn achtereenvolgende werkgevers in het Provinciehuis

Mr. Jan Kortman 'Een formele, statige man het type van een feodale bestuurder. Kortman vond dat je schrijdend de trappen  van het Provinciehuis moest afdalen.’Je moet je aanpassen aan het tempo van het gebouw, zoals architect Maaskant dat bedoeld heeft.’

Maar met Jan had ik een aparte band. Dat kwam omdat we op dezelfde dag jarig waren. We hadden hetzelfde sterrenbeeld stier. Dan is er al iets tussen twee mensen ontstaan.’

‘Met Dries van Agt  heb ik ontzettend gelachen. Van Agt was de plumeau van het huis,  zoveel stof heeft hij doen opwaaien. Maar bij zijn vertrek zakte alles weer in elkaar. Van Agt had aan de voorkant een mooie façade’.

Met Frank Houben vond ik de fijnste momenten als we samen op zijn kamer zaten. Dat we met elkaar konden stoeien. Dat was een soort vader en zoonverhouding. Ik de vader hij de zoon..’.

Jan Tervoort laat een vrouw, Jeanne Verdonk, die deze maand 80 wordt en met wie hij binnenkort 55 jaar zou zijn getrouwd, drie zonen Hans, Rob, Thomas en tienkleinkinderen na.

Voor Jan Tervoort wordt op donderdag 5 april 2018/13.00 uur in de Grote Kerke op het Kerkplein een afscheidsdienst gehouden.



Terug naar boven